در بحبوحه‌ٔ کارزار مقاومت ایران برای جلوگیری از شرکت رئیسی جلاد در اجلاس سالیانهٔ سازمان ملل، تبلیغات حکومتی به بزرگ‌نمایی سفر او به سمرقند پرداخته است تا با این پروپاگاندا، از تبعات انزوای بین‌المللی دولت جوان حزب‌اللهی کاسته و نگاهها را از بن‌بست در برجام و نیز فعالیت‌های گسترده مقاومت ایران منحرف نماید.
حلوا حلوا کردن یک عضویت نسیه!
یادآوری می‌شود که سال گذشته نیز رئیسی در هراس از رسوایی و مخاطرات سفر به نیوریورک، ترجیح داد به ضبط ویدئویی سخنرانی سالیانهٔ خود اکتفا نماید ولی در آن واحد تبلیغات حکومتی تلاش داشت شرکت او در اجلاس سازمان همکاری شانگهای را پررنگ نماید و آن را یک دستاورد مهم و پیروزی درخشان جلوه دهد. محمد مخبر، معاون اول رئیسی سال گذشته با آب و تاب فراوان عضویت نسیه رژیم در شانگهای را «رهایی از بن‌بست [بخوانید خفگی] اقتصادی» وانمود کرده بود.
«ایران باید به سمتی حرکت کند که ظرفیتها و توانمندی‌های جمهوری اسلامی ایران را با ظرفیت‌های موجود در کشورهای عضو سازمان همکاری شانگهای گره زده تا بتوانیم از بن‌بست اقتصادی رهایی یابیم» (اقتصاد‌نیوز. ۶آذر ۱۴۰۰).
امسال تبلیغات حکومتی در حالی سفر رئیسی را به سمرقند آگراندیسمان می‌کند که هیچ دست‌آورد جدیدی در گشایش اقتصادی عاید رژیم نشده است.
این سازمان که اعضای اصلی آن چین و روسیه هستند، در سال۱۹۹۶ با شرکت کشورهایی مانند قرقیزستان، تاجیکستان، ازبکستان و قزاقستان و سپس هند و پاکستان تشکیل شده است. حکومت آخوندی هنوز عضو رسمی سازمان همکاری شانگهای نیست. در سال۲۰۰۴ درخواست داد که به‌عنوان عضو ناظر در این سازمان شرکت کند، این درخواست در سال۲۰۰۵ پذیرفته شد. در سال۲۰۰۸ درخواست عضویت دائم داد ولی این درخواست به‌دلیل احتمال قرار گرفتن رژیم در ذیل فصل هفتم منشور ملل متحد مورد توافق قرار نگرفت و رژیم ۱۵سال برای ورود به این سازمان انتظار کشید.
در ۱۷دسامبر ۲۰۲۱ با عضویت رژیم در این سازمان موافقت شد ولی هنوز عضو رسمی آن نیست و عضویت مراحل و الزاماتی دارد که هنوز محقق نشده است.
هیاهو برای هیچ
برخلاف بزرگ‌نمایی سفر رئیسی به سمرقند و دستاوردسازی پوشالی از آن، یک کارشناس دیپلماسی رژیم به نام «محمدابراهیم رحیم‌پور» پتهٔ تبلیغات حکومتی را روی آب می‌اندازد. او می‌گوید:
«فعلاً جمهوری اسلامی ایران عضو دائم سازمان همکاری شانگهای نشده است و سعی دارد مراحل عضویت در این سازمان همکاری را طی کند. البته عضویت دائم ما در سازمان همکاری شانگهای ارتباطی به نشست سمرقند در ازبکستان ندارد» (شرق. ۲۴شهریور ۱۴۰۱).
در یک‌کلام، یعنی هیاهو بر سر هیچ!
این دیپلمات سابق می‌افزاید که رژیم «برای عضویت دائم در سازمان همکاری شانگهای باید اسناد متعدد و فراوان و شروط بسیاری را بپذیرد که باید بند به بند این شروط توسط کشور اجرایی شود، مانند FATF... به نظر من جمهوری اسلامی همان‌گونه که در مسأله FATF نخواست یا نتوانست همه شروط را بپذیرد، به نظر من درباره سازمان همکاری شانگهای هم مشابه آن روی خواهد داد... من بعید می‌دانم جمهوری اسلامی ایران و جریان رادیکال برخی از مفاد، بندها و شروط برای عضویت در سازمان همکاری شانگهای را به‌راحتی بپذیرند» (همان منبع).
از خلال اظهارات این کارشناس ـ که سعی دارد بسیاری از واقعیت‌های پشت‌پرده را لاپوشانی و کتمان نماید ـ پیداست که رژیم بدون گشایشی در مذاکرات برجام نمی‌تواند گامی به جلو بردارد و از خفگی اقتصادی نجات پیدا کند.
«به‌دلیل عدم احیای برجام و لغو نشدن تحریم‌ها، ایران با محدودیت‌های گسترده‌یی برای برقراری روابط تجاری و اقتصادی با همه کشورهای دنیا مواجه است» (همان).
«ناتوی شرق» سازی از شانگهای!
تلاش رژیم برای «ناتوی شرق»! نامیدن سازمان همکاری شانگهای و دوقطبی‌سازی از آن در انزوای بین‌المللی و بن‌بست برجام، در حکم آب در هاون کوبیدن است. این سازمان حتی در بحبوحه‌ٔ جنگ اوکراین خود را در نقطهٔ مقابل غرب قرار نداده و موضع‌گیری سیاسی نکرده است. مهم‌تر از آن پا در هوا بودن عضویت رژیم در این سازمان است؛ وضعیتی که حتی از نگاه رسانه‌های حکومتی پنهان نیست.
«سازمان همکاری شانگهای یک بلوک غیرغربی و به‌اصطلاح شرقی است که اعضای آن می‌توانند پروژه‌های مشترک امنیتی و اقتصادی برای کار با یکدیگر تعریف کنند. با این همه با توجه به این‌که ایران فعلاً تحت تحریم‌های آمریکا قرار دارد مشخص نیست که در صورت تداوم این تحریم‌ها حضور در شانگهای پس از پایان پروسه عضویت تا چه اندازه منافع اقتصادی مدنظر ایران را تأمین کند» (اعتماد. ۲۴شهریور ۱۴۰۱).
تا اینجا می‌توان گفت که به سیاق سال گذشته و حتی بیشتر از آن، اگراندیسمان کردن سفر رئیسی به سمرقند، برای مصرف داخلی است و در شرایطی انجام می‌شود که کارزار مقاومت ایران برای ممانعت از سفر رئیسی به نیویورک، روزبه‌روز ابعاد گسترده‌تری یافته و عرصه را بر فاشیسم دینی تنگ و تنگ‌تر کرده است.
