خامنهای وقتی می‌خواست یک گماشتهٔ بدنام را بر ریاست دولتش بگمارد، این گمانه را می‌پراکند که گویی شق‌القمر کرده و توانسته از خطر سرنگونی بجهد و برای چهار دههٔ دیگر سلطنتش را تضمین نماید. پیش‌تر از آن او در ۲۲بهمن ۹۷ با وقاحتی آمیخته به بلاهت صحبت از گام دوم انقلاب به‌میان آورده و نوشته بود:
«در میان ملتهایی که بپا خاسته و انقلاب کرده‌اند، کمتر دیده شده که توانسته باشند کار را به نهایت رسانده و به‌جز تغییر حکومتها، آرمانهای انقلابی را حفظ کرده باشند. اما انقلاب پرشکوه ملت ایران که بزرگ‌ترین و مردمی‌ترین انقلاب عصر جدید است، تنها انقلابی است که یک چلهٔ پرافتخار را بدون خیانت به آرمانهایش پشت سر نهاده و در برابر همه‌ٔ وسوسه‌هایی که غیرقابل مقاومت به‌نظر میرسیدند، از کرامت خود و اصالت شعارهایش صیانت کرده و اینک وارد دومین مرحله‌ٔ خودسازی و جامعه‌پردازی و تمدن‌سازی شده است». !
پوسترهایی که دستگاه تبلیغاتی او برای این «تمدن‌سازی»! تولید می‌کردند، مشابه تبلیغات ساواک شاه برای «انقلاب سفید» یا «تمدن بزرگ» شاه بود.
اکنون در وانفسای سرنگونی دیگر اثری از این تمدن‌سازیها نیست. کفگیر مقام عظمای ولایت با دولت دست‌نشانده‌اش به ته دیگ خورده است. کارنامهٔ بی‌کفایتی‌های رئیسی، در حقیقت کارنامهٔ شکست استراتژیک خامنهای است.
اعتراف به بی‌کفایت رئیسی و شکست خامنهای
روزگاری فقط مقاومت ایران بود که نسبت به‌وجود یک «مهندسی» در انتخابات نمایشی و رأی‌سازیهای آن‌چنانی در «اتاق تجمیع آرا» افشاگری می‌کرد، اکنون که «معما آسان شده» رسانه‌های حکومتی نیز می‌نویسند:
«متأسفانه انتخابات ۱۴۰۰ تجربه تلخی برای جمهوری اسلامی بود. نه به این خاطر که با ردصلاحیت همه کاندیداها، ابرمهندسی شد، بلکه رقابت از میدان میان اصول‌گرایان و اصلاح‌طلبان به میدان رقابت میان حاکمیت و مردم کشیده شد. نزدیک ۶۰درصد مردم ایران یا در انتخابات شرکت نکردند یا آن را تحریم کردند و این شکاف عمیق دولت - ملت، بدترین اتفاق در نوع خود پس از چهار دهه عمر نظام بود. در جریان انتخاب ریاست‌جمهوری دوره سیزدهم، بالاترین تصفیه‌های درون سیستمی صورت گرفت تا وظیفه تشکیل دولت اسلامی به فرجام رسانده شود» (اعتماد. ۲۴مرداد ۱۴۰۱).
اکنون آثار و تبعات اعتراضات اجتماعی و شعارهای خشمناک مرگ بر رئیسی از سطح جامعه به داخل حاکمیت سرریز کرده و به تنش بین باندهای مختلف حاکمیت افزوده است. شکاف و تنش در بین مجلس ارتجاع و دولت سوگلی یکی از سلسله شکافها و تنشهای بی‌پایان است.
نمایندهٔ چابهار: «اولویت کاری در شرایط فعلی بحث اقتصادی و معیشتی است که عرصه را بر مردم تنگ کرده است. ما عهد اخوتی را با هیچ‌یک از ارکان دولت نداریم و از طرفی، به اندازه کافی فرصت یک ساله داده شده است» (اعتماد. ۲۴مرداد).
حمزه امینی یک عضو دیگر مجلس ارتجاع پا را از این فراتر گذاشته و می‌گوید:
«آقای رئیس‌جمهور! دیگر مردم توان تحمل این همه گرانی‌ها را ندارند به‌فکر مردم باشید که بیشترین و مهمترین سرمایه نظام و انقلاب ما مردم عزیز و شریف‌مان هستند مردم بیش از حد گلایه‌مند هستند که رئیس‌جمهور نمی‌تواند جامعه را اداره کند».
جیغ بنفش مجلس ارتجاع
خاستگاه این عر و تیزهای ولایی نمایندگان مجلس ارتجاع، نه دلسوزی برای معیشت مردم که برای بازارگرمی انتخابات آینده و سهم‌خواهی بیشتر از دستگاه غارت و چپاول است اما تا همین‌جا بیانگر وضعیت وخیم حاکمیت و باندهای تشکیل دهندهٔ آن است. یادآوری می‌شود که خامنهای در ۵خرداد ۱۴۰۱ در دیدار با همین «مجلس انقلابی»! اعضای آن را به «همکاری و هماهنگی صمیمانه با دیگر دست‌اندرکاران کشور» [بخوانید دولت رئیسی] و «پرهیز از جوزدگی» فراخوانده و گفته بود «ایراد نطق‌های تند و پرشور نشانه انقلابی بودن نیست». !
واقعیت این است که رئیسی در تحقق مأموریت اصلی خود که همان مهار اعتراضات اجتماعی و سرکوب قیام بود شکست‌خورده است. پروژهٔ یک‌دست کردن حکومت و بیرون کشیدن رئیسی از نمایش انتخابات، نتوانسته است مقاومت ایران و خط براندازی را به محاق ببرد.
اینک زنگ خطر نسبت به وضعیت انفجاری جامعه از همه جای حاکمیت به صدا درآمده است. مجلس ارتجاع مانند مجلس روزهای پایانی شاه، صدای پای سونامی قیام‌ها را می‌شنود و در هراس از وقوع آن جیغ بنفش می‌کشد.
«همه بر یک کشتی سوار هستیم»!
فلاکت و ناکارآمدی رئیسی در یک سالهٔ ریاستش، شکست استراتژیک خامنهای است. این شکست از یک‌سو به شکافها و تنشهای درون حاکمیت دامن خواهد زد و از دیگر سو، موجب رشد اعتراضات و قیامهای اجتماعی خواهد شد.
این همان وحشتی است که جلاد ۶۷ را بر آن می‌دارد که در مجلس ارتجاع با استغاثه و نگرانی بگوید:
«نمایندگان مجلس همان‌گونه که با بررسی و دقت‌نظر خود در زمان بررسی صلاحیت وزرا از دولت حمایت کردند، هم‌اکنون نیز از دولت به‌عنوان تجلی اراده مردم در مسیر توسعه و پیشرفت کشور حمایت کنند... همه بر یک کشتی سوار هستیم و ناکامی هر کدام از ما به پای نظام جمهوری اسلامی نوشته می‌شود» (دنیای اقتصاد. ۲۴مرداد ۱۴۰۱).
