رژیم در تبلیغات رسمی‌اش هم‌چنان با ادعای اقتدار تلاش دارد ته ماندهٔ نیروهایی وارفته‌اش را حفظ کند. اما سیل بحرانها از چپ و راست و بالا و پایین نظام چنان امواج سهمگینی دارند که کارگزاران نظام هم وظیفه اصلی‌شان که حفظ ظاهر نظام است را فراموش کرده و هر یک هراسان و به‌ناگزیر در بیان وضعیت فوق بحرانی، گوشه‌یی از واقعیت را بیان می‌کنند.
یک واقعیت خفگی اقتصادی است که دولت آخوند رئیسی جلاد هم تلویحا حل آنرا به توافق وین رفع تحریم‌ها موکول کرده است. اما این‌که چیزی از پولهای آزاد شده بعد از رفع تحریم یا درآمدهای ناشی از فروش نفت به مردم برسد را سعید لیلاز اقتصاددان حکومتی در روز ۲۷بهمن منتفی دانست.
وی به روزنامهٔ حکومتی شرق، در پاسخ به این سؤال که «اگر به توافق‌هایی در برجام دست پیدا کنیم چه دستاوردی خواهیم داشت؟» گفت: «هیچ اتفاقی نخواهد افتاد. فرصت جدیدی به برخی طبقات برای تداوم غارت سازمان‌یافته می‌دهد. اتفاقی که در دوره برجام اول افتاد. بدون هیچ‌گونه اصلاحات جدی و بنیادین در شبکه بانکی، یک مقدار ارز آمد و پول‌پاشی کردند. بین سال‌های ۹۲ تا ۹۴ حدود ۸۰ تا صد میلیارد دلار از ایران پول خارج شد».
وحید شقاقی شهری اقتصاددان حکومتی هم در روز ۲۷بهمن، در روزنامهٔ آرمان، در حالی که «بقای نظام» را «حفظ کشور» می‌نامید، رفع خفگی اقتصادی را عاجل دانست و نوشت: «در این شرایط برای حفظ کشور، به ۴۰۰میلیارد دلار پول نیاز داریم. ۱۳۰میلیارد دلار نیز برای سرمایه‌گذاری در حوزه انرژی نیاز داریم تا بتوانیم خود را حفظ کنیم. این در شرایطی است که بحث ۱۵۰۰هزار میلیارد تومان ناترازی صندوق‌های بازنشستگی و سایر مشکلات مطرح است». وی در ادامه ضرورت تمکین به جامعهٔ جهانی را به نظام خاطرنشان کرده و تأکید می‌کند: «تعلل در روابط بین‌المللی و منطقه‌یی فرصت را از ما خواهد گرفت».
این کارشناس حکومتی که گویی پایان کار نظام را در آینده نزدیک می‌بیند، سراسیمه و با زهرخند به نظام می‌گوید: «این‌که بگوییم اقتصاد به برجام ربطی ندارد، یک شوخی و کمدی است. همه بازارها منتظر برجام هستند. باید تکلیف خود را هر چه سریع‌تر روشن کنیم. هر چه تعلل کنیم، بیشتر آسیب می‌بینیم. هر قدر زمان از دست بدهیم، کار برای ما سخت‌تر می‌شود».
واقعیت دیگر سخت‌تر شدن روزبه‌روز اوضاع نظام است. غلامحسین دوانی اقتصاددان حکومتی معتقد است کار بر نظام سخت‌تر از این حرفهاست. وی در روز۲۷بهمن در روزنامه حکومتی شرق این وضعیت را دست پخت اقتصاددانان هر دو باند حاکم دانست و با اشاره به «فقر گسترده» که «موجبات سقوط اقشار وسیعی از مردم به زیر خط فقر» شده، اذعان کرد زیر خط فقر رفتن اقشار وسیعی از مردم به‌علت «پرداخت منابع مالی عموم کشور به مؤسسات غیرمجازی بود که منابع آن در اختیار یقه‌سفیدان کشور قرار داشت. این عملکرد مشعشعانه که حاصل سرمایه‌داری دولتی با لعاب ارزش بوده، دستپخت نئولیبرال‌های وطنی است».
این کارشناس حکومتی با رد ادعاها و تبلیغات حکومتی که عوامل دیگر را مسبب این وضعیت می‌دانند نوشت: «این روزها تندتر از گذشته در رسانه‌ها ظاهر شده و معضلات کشور را به پای این یا آن دولت و شخص می‌گذارند؛ در‌حالی‌که فرماندهان این قایق شکسته بدون پارو، همه آنان بوده‌اند».
واقعیت دیگر را یک کارگزار دیگر رژیم با بیان تصویر «ساعت شنی» که «دشمن طراحی کرده به آخر برسد» را، بر تصویر «قایق شکستهٔ بدون پارو» می‌افزاید و توصیف مختصات نظام را تکمیل می‌کند.
غلامرضابنی اسدی در روز۲۷بهمن در روزنامه حکومتی جمهوری به نظام گوشزد کرد: «فصل میدان‌داری «ابوتوجیه» ها گذشته است». و دیگر نمی‌توان هر تقصیری را به گردن فضای مجازی انداخت. این مقاله با اشاره به تلاش حکومتی برای لاپوشانی دزدی برملا شدهٔ پاسداران می‌نویسد: «یک روز فضای رسانه‌یی پر می‌شود از خبر انتشار یا بازنشر یک فایل صوتی درباره فساد اقتصادی و همان روز برخی به تکذیبش برمی‌خیزند و مونتاژش می‌خوانند و جمعی دیگر به تایید، سخن می‌کنند و تأسف‌برانگیز‌تر قلم‌زنی و کلمه‌پراکنی "ابوتوجیه"هاست که برای سفید نمایاندن ماجرا رنگ سیاه را در رخسار دیگران می‌جویند».
این کارگزار حکومتی که هنوز توهم توطئه دارد، اما در مورد نزدیک شدن ساعت پایانی نظام شکی ندارد و به همین دلیل هشدار می‌دهد: «کسی به فکر افکار عمومی هست؟ به اعتماد عمومی فکر می‌کنیم که زخم قبلی را مرهم نگذاشته، زخمی دیگر برمی‌دارد؟ مراقب باشیم. مبادا ساعت شنی - که دشمن طراحی کرده و برخی از ما‌ها ان‌شاالله غافلانه آن را جاگذاری می‌کنیم - به آخر برسد که به اول برگرداندن آن معلوم نیست ممکن باشد».
واقعیت این است که بروز این تلاطمها در درون رژیم ناشی از انعکاس جامعه جوشان و انفجاری است که لرزهٔ سرنگونی را در برابر چشم رژیم قرار داده‌است.
واقعیتی که این ماهها و روزها خامنهای و نظامش در خروش جوانان و کانون‌های شورشی در کف خیابان‌ها، به‌وضوح حس می‌کنند و می‌بینند که چگونه تعادل‌قوا بین رژیم و مردم ایران، به سود مردم و مقاومت آزادی ستانشان چرخیده است.
